Луѓето воглавно ги користат истите пластични шишиња од вода или сок, повеќе пати, не знаејќи дека тоа може да биде отровно. Меѓутоа некои амбалажи се наменети исклучиво за еднократна употреба.
На дното од секоја пластична амбалажа се наоѓа триаголник со број во средина, а под него е ознаката која ви открива колку е опасна пластиката која ја држите в раце.
Ако шишето е наменето за една употреба не треба да го користите повеќе пати.
Еве што значат ознаките…
ОВИЕ ШИШИЊА ФРЛЕТЕ ГИ ВЕДНАШ ПО УПОТРЕБАТА
Голем број пластични шишиња од обична, минерална вода, газирани и негазирани пијалаци ја имаат ознаката PET или PETE (број 1 во триаголникот).
Важно е да знаете дека овие шишиња се наменети за еднократна употреба. Постои можност со секое ново полнење пластиката во водата да испушта тежок метал антимон, хемиско соединување ЕПА, кое го попречува дејствувањето на хормоните.
ОВИЕ ШИШИЊА СЕ БЕЗБЕДНИ
Оваа пластика ќе ги препознаете по ознаките HDP (или HDPE), LDPE и PP или по броевите 2,4 и 5. LDPE е вид пластика која најчесто главно не се користи за изработување шишиња, туку за ќеси за пакување продукти. HDP е исто така добар избор, како и РР која најчесто се користи за чаши за јогурт и е со бела боја.
ИЗБЕГНУВАЈТЕ ЈА ОВАА АМБАЛАЖА
Тоа е пластика со ознаките PVC (понекогаш и ознака 3V), PS и PC (често и без ознаки) или по бројчињата во триаголникот – 3, 6 и 7.
PVC испушта две опасни хемикалии, кои го попречуваат работењето на хормоните во организмот. И покрај тоа, оваа пластика се користи за производство на шишиња.
PS во водата испушта канцерогена материја – СТИРЕН. Најчесто се користи за пластични чаши за кафе, за еднократна употреба или за амбалажа на брза храна.
PC (или без ознака – бр. 7) е најлоша пластика за амбалажа за прехранбени продукти бидејќи ја испушта опасната хемикалија BPA (Бисфенол А).
Повеќе информации за пластиката
Пластиката или пластичниот материјал претставуваат вештачки материјали произведени од синтетички или полусинтетички смоли и разни адитиви (филери, омекнувачи, стабилизатори и пигменти) кои за време на обработката барем повремено се во пластична состојба. Пластиката е типично органски полимери со висока молекуларна тежина, иако тие често содржат други супстанции. Тие се обично синтетички, обично добиени од петрохемикалии, иако многу од нив се делумно природни. Пластичноста е општо својство на сите молекули кои имаат способност неповратно да се деформираат без пукање, иако тоа се случува до толкава мера кај оваа класа на калапи полимери што оваа способност е нагласена во нивното име.
Поради нивната релативно ниска цена, леснотијата на производство, разновидноста и непропустливоста на вода, пластиката се користи во огромен и проширен опсег на производи, од спојници за хартија до вселенски бродови. Тие веќе заменија многу традиционални материјали, како што се дрво, камен, рог и коска, кожа, хартија, метал, стакло и керамика, во многу форми на нивната поранешна употреба. Пластиката се обработува со тркалање во фолии, истиснување под притисок, инјектирање, матење итн. Поради нивните механички својства и можностите за обликување, пластиката замени многу други материјали и нивната индустрија постојано расте.
Во развиените земји, околу една третина од произведената пластика се користи за пакување, а една третина се користи во градежништвото за производство на цевки кои се користат во водоводните инсталации или за производство на винилни покривни плочи. Остатокот се користи за производство на автомобили (до 20% пластика), мебел и играчки. Во земјите во развој, односот може да биде различен – на пример, според некои извештаи, 42% од потрошувачката во Индија оди на материјали за пакување.Пластиката наоѓа многу форми на примена во областа на медицината, која вклучува полимерни импланти. Името на полето на пластичната хирургија не произлезе од употребата на пластични материјали, туку од општото значење на зборот пластичност во смисла на способност за промена на обликот.
Првата целосно синтетичка пластика беше бакелит, измислен од Лео Бекеланд во Њујорк во 1907 година, кој го измисли терминот „пластика“. Многу хемичари придонесоа за материјалната наука за пластиката, вклучувајќи го и нобеловецот Херман Стаудингер, кој е наречен „татко на хемијата на полимерите““ и Херман Марк, кој е познат како „таткото на полимерната физика“.
Успехот и доминацијата. на пластиката почнувајќи од почетокот на 20 век доведоа до бројни проблеми за зачувување на животната средина поради нејзиното бавно распаѓање откако беше фрлено како ѓубре.
Упорноста е директна последица на структурата на пластиката која се карактеризира со присуство на големи молекули. На крајот на Во 20 век, еден од пристапите за решавање на проблемот беше широко распространет напор за рециклирање на пластика.
Разликите меѓу синтетичките полимери, нивните најразновидни карактеристики, се клучни за нивниот успех. Полимерните материи ретко се користат во нивната оригинална форма, но претходно им се додаваат разни додатоци (адитиви) кои значително подобруваат едно или повеќе нивни својства, па се добиваат технички употребливи полимерни материјали.
Толку различни во нивната употреба, тие имаат една заедничка работа:
отпорност на хемикалии;
одлични својства на топлинска изолација;
електрични изолациски својства;
помала маса во споредба со други материјали со слични својства.
Пластиката како материјал одговара на многу функционални потреби и го овозможува она што му треба или сака на човекот…
Зборот пластика е изведен од грчкиот збор πλαστικός (plastikos) што значи „има способност да ја менува формата или формата“, од πλαστός (plastos) што значи „облик“. Тоа се однесува на податливоста или пластичноста на материјалот за време на производството, што му овозможува да се лее, притисне или екструдира во различни форми како што се филмови, влакна, чинии, цевки, шишиња, кутии и разни други .
Широко употребуваниот збор пластика не е целосно аналоген на техничката придавка пластика, која се користи за опишување на секој материјал кој претрпува трајна промена во обликот (пластична деформација) кога ќе се протега надвор од одредена точка. Алуминиумот што е смачкан или фалсификуван, на пример, покажува пластичност во оваа смисла, иако не е пластичен во вообичаената смисла на зборот. Спротивно на тоа, во нивните финални форми, некои пластики пукаат наместо да се деформираат и затоа не се пластични во техничка смисла.
Пластиката може да се подели во две главни групи: термопластични материјали и термозацврстени материјали или терморегулатори.
Термопластични материјали – тие омекнуваат кога се загреваат и се враќаат во првобитната состојба кога се ладат (на пример, поливинил хлорид, полиетилен, полистирен). Тие се состојат од многу долги молекули со прави синџири (линеарни полимери).
Термоактивна пластика или дуропласти – се стврднува неповратно кога се загрева и повеќе не може да се обликува подоцна (бакелит, аминопласти). Тие имаат просторна мрежна структура.