Американскиот поет со српско потекло Чарлс Симиќ почина на 85-годишна возраст, потврди неговиот издавач, пренесува АП. Еден од најзначајните современи светски поети и есеисти, роден е како Душан Симиќ во 1938 година во Белград, од каде подоцна емигрира во Париз, а потоа во САД.
За својата поезија, Симиќ доби бројни меѓународни награди, меѓу кои и Пулицерова награда, како и неколку српски и регионални книжевни награди.
Со семејството заминал во САД во 1953 година, а пред тоа бил една година во Париз.
Најважните збирки на Чарлс Симиќ, кој многумина го сметаат за еден од најголемите светски поети, ги вклучуваат: „Космологијата на Харон“, „Светот не завршува“, за која ја доби Пулицеровата награда во 1990 година, „Прошетка со црна мачка“, „Свадба во пеколот“, „Мајстор за маскирање“ и многу други.
Симиќ во едно интервју истакнал дека поезијата е одбрана на индивидуалноста.
– Тоа е начин како човек да се брани од се, од своето племе, семејство, религија… Поетите отсекогаш биле на страна, а поезијата е единственото место каде што човек може да каже: „Слушај, се е убаво, сите твои историски планови итн, но јас имам свој живот. Овде сум сам и се обидувам да ги разберам овие ѕвезди, оваа жена што ја сакам, мојот град, градината на која работи… За мене идејата за национален поет е сосема неразбирлива, дури и кога ти земете некој како Волт Витман. Седумдесет години по неговата смрт тој беше прогласен за национален поет, а тој самиот сакаше да биде тоа, но кога ќе погледнете, Витман цело време пишуваше за себе, изјавил во една прилика Симиќ.
Чарлс Симиќ ја превел поезијата на Бранко Миљковиќ, Васко Попа, Иван В. Лалиќ, Љубомир Симовиќ, Новице Тадиќ, Радмила Лазиќ…
– Кога читам песна од Новица Тадиќ, само сакам да кажам: „Уф, зошто не помислив на тоа! Затоа што јас не напишав ваква песна“. И секогаш е така. Кога првпат ја прочитав Васка Попа, реков: „Колку е убаво ова! Затоа што не се сеќавав на тоа“. И секогаш велам „Морам да го преведам ова, за да им покажам на моите американски пријатели колку е убаво“, изјавил Симиќ.
Тој истакнал дека е во контакт со српскиот јазик читајќи книги и весници, преведувајќи песни.
„Ретко имам можност да зборувам српски, но не сум го заборавил. Сонувам на англиски, освен кога во некој од моите соништа се појавуваат моите одамна починати родители“, изјавил Чарлс.
Србија и Србите, додаде тој, продолжија да го фасцинираат бидејќи тој е роден како еден од нив и има вродено разбирање за тоа како нивниот ум работи, а како не.
– Србите ме нервираат затоа што се опседнати со сопствената историја, а никогаш ништо не научиле од неа – рече Симиќ и додаде:
„За мене историјата претставува и многу други работи, и уметност, и манастири, и цркви, слики, традиции на човештвото. Многу убаво. Од друга страна, еднаш напишав: историјата е како стара слепа жена да ме држи за рака. Јас сум дете, а таа ме влече, таа е нешто многу поголема од нас, и секогаш не изненадува со некоја грозност.
За Чарлс Симиќ пишувањето за секојдневието било тест на поезијата.
– Живееме во секојдневие: да речеме, стануваме наутро, гледаме весник, телевизија, надвор е сончево или врне, тоа е цел живот, вака или онака. Секогаш ми беше интересно, дури и кога бев млад, а голем момент во мојот живот како поет го сметам моментот кога си реков: „Добро, ако навистина си поет, зошто не пишуваш песна за вилушка, или нож, или лажица, за твоите чевли?“ И така почна, па се прошири и на други работи, рече познатиот поет.
Неговите книги „Ангели на алишта“, „Гледај долго и брзо“, „Тука започнува забавата“, „Чекајќи го судот“, „Алхемијата на ситницата“, „Доцна повик“, „А ѓаволот е Поет“ беа објавени и на српски јазик.